Mijn laatste weekje

Laatste blog die ik zal schrijven vanuit het bloedhete Mumbai, want eind deze week ben ik weer ins ons koud kikkerlandje!

Ik heb al een tijdje niet geschreven dus weer een heleboel te vertellen, maar waar te beginnen? Laat ik maar beginnen bij alle leuke mensen die ik hier heb leren kennen en die ik echt wel een beetje ga missen! Op mijn werk zijn we een tijdje met een groepje van vier buitenlanders geweest. Lee, de Amerikaan, met wie ik vanaf de eerste week al mega veel optrek. Hij heeft mij echt een beetje wegwijs gemaakt hier in Mumbai en we gaan minstens 1 keer per week op stap. Rodrigo, een Zwitser met Argentijnse ouders, die wel echt by far de meest avontuurlijke van ons is. Hij is er pas net bijgekomen (een maandje geleden), maar hij is hier niet als expat. Hij is tijdens zijn studie in de Stated naar India gekomen voor een stage, en is hier vervolgens blijven hangen. Het is dus een Zwitser die hier op een schamel Indiaas loontje aan de slag is. Onwijs leuke gast, en een goede aanvulling voor ons kleine buitenlander groepje.

En dan is er nog Dougie, de Schot. Dougie komt al ruim een jaar af en aan in Mumbai, en is volgens mij minstens 9 van de 12 maanden per jaar hier, ondanks dat zijn vrouw en kinderen in Schotland zitten. Met Dougie heb ik echt de allergrootste lol, voornamelijk omdat ik de helft van de tijd geen idee heb wat hij zegt met dat onmogelijke Schotse accent. Omdat hij voor werk zo veel reist, heeft hij in de weekenden weinig zin om op pad te gaan, dus in een jaar tijd heeft hij nog praktisch niks van Mumbai of van India gezien. Dat leek mij nou zo ontzettend dom, dat ik hem een weekendje op sleeptouw heb genomen. Aangezien hij ook een mega sportieveling is (halverwege de 40 maar op een marathon rent hij mij er vierkant uit, ik geloof dat zijn record tijd 3:15 is, bizar!) zijn we de zaterdag naar Matheran Hill Station gegaan, een heuvelgebied zo’n 150 km bij Mumbai vandaan, waar je prachtig kunt wandelen en van eindeloos veel aapjes kunt genieten. We konden de driver van Lee lenen, wat handig was om daar te komen, alhoewel de gps niet helemaal honderd procent goed ging. Twee keer tijdens de heenrit had ik de leiding over de gps, en twee keer zijn we verdwaald. Ik blijf er bij dat de gps niet goed werkte, maar ik weet zeker dat als papa dit leest hij al moet lachen en denkt: “ja ja Marleen, de gps werkte niet, heeft niets te maken met jouw volledige onkunde op routes en richtingen!” Vinod, onze driver, is (zoals de meeste Indiërs), veel te beleefd om er iets van te zeggen, maar op de terugweg is hij toch bij elke afslag die wij aangaven gestopt om de richting aan mensen op straat te vragen, hij vertrouwde ons voor geen meter meer!

Nadat we vijf uur over de route hadden gedaan kwamen we aan in Matheran. Ondanks dat het dat weekend veel te warm was (38 graden, niet ok!) was het daar heerlijk, omdat we bijna de hele tijd in de schaduw konden lopen. Het is een heerlijke plek om je even gezond te voelen, in de natuur, geen verkeer, geen getoeter en geen luchtvervuiling. Bovendien echt even flink de benenwagen laten werken, waar ik altijd veel energie van krijg. En dan die leuke aapjes overal. Ik kan er geen genoeg van krijgen, ze zijn zo ontzettend schattig. Net kleine mensjes.

Een goede start van het weekend dus, maar ook zondag hadden we een drukke dag voor de boeg. Vroeg op en in de Uber naar het zuiden van Mumbai om Elephanta Island te bezoeken, een eiland ten oosten van Mumbai wat door de bijzondere grotten daar op Unesco wereld erfgoed lijst staat. De grotten komen (vermoedelijk) uit de 7e eeuw, en zit vol met beelden van de Indiase goden. Bizar hoe ze in die tijd uit het steen van de bergen zulke gedetailleerde mooie beelden konden maken. Op het eiland is overigens geen olifant te bekennen (wel weer heel veel aapjes). Oorspronkelijk heette het eiland Gharapuri, maar de Portugese ontdekkingsreizigers die er in de 16e eeuw aankwamen hebben er Elephanta Island van gemaakt vanwege de enorme stenen olifant die bij de ingang stond. Dit beeld staat er overigens nu niet meer, het is verplaatst naar de Victoria Gardens, maar de naam is gebleven.

Al met al dus een lekker actief en cultureel weekendje. Helaas is Dougie vorige week vertrokken om even een weekje bij de familie te zijn, dus heb ik al afscheid van hem moeten nemen.

Naast ons buitenlandse clubje op werk ben ik ook echt goede vriendinnen geworden met Rini, mijn collegaatje. Zij blijft echt de allerleukste, en we doen veel dingen samen buiten werk, ondanks dat ze bijna elk weekend in Goa zit omdat haar man daar werkt. We hebben afgesproken dat ze geld gaat verzamelen om in augustus ergens naar Nederland te komen, ik hoop echt van harte dat dat door gaat want dat zou geweldig zijn!

Maar Rini is niet mijn enige Indiase vriendinnetje, ik doe ook veel leuke dingen met Niraja, mijn maatje in de gym. Zij heeft me ook weer veel nieuwe inzichten in de Indiase cultuur gegeven. Zo weet ik ondertussen dat de Henna die mannen in hun haren smeren en daardoor een heel lelijk soort oranje achtige gloed in hun haren hebben (en die de vrouwen op hun handen hebben) verkoelend werkt. Het schijnt dat de Henna echt verkoeling geeft en met deze hittes is dat eigenlijk helemaal geen slecht idee. Ook had ik het met haar over de kleding. Ik loop namelijk nog steeds braaf overdag in de 38 graden met mijn schouders en knieën bedekt, omdat je geen enkele Indiase vrouw in een korte broek ziet lopen. Ik wil uiteraard niet respectloos zijn naar de mensen hier, maar wat ik maar niet kon begrijpen was dat je ’s avonds in een discotheek een heleboel vrouwen ziet rondlopen in outfits waar in menig Nederlandse moeder haar dochter niet op pad zou laten gaan. Dus waarom zo preuts overdag en is dat ’s avonds allemaal weg? Niraja vertelde me dat het niets met geloof of respect te maken had dat de vrouwen zo bedekt rondlopen overdag, tenminste niet in een open minded stad zoals Mumbai. Het gaat er om dat ze hun huid niet te veel willen blootstellen aan de zon, omdat een witte huid hier een teken van welvaart is. Hoe witter hoe beter! Dus ik had al die tijd hier gewoon lekker in de korte broek kunnen rondhuppelen en een beetje kleur kunnen opdoen, terwijl ik braaf al zwetend in bedekte kleren rondliep, oneerlijk dit!

Ik ga die traininen in de gym echt missen. Samen met Niraja en nog een aantal andere Indiase meisjes word ik twee keer per week afgebeuld in de gym. Als onze trainer Roshan oefening uitlegt en hij wil zeggen dat je met je benen op schouderbreedte moet gaan staan zegt hij: “Stands wider”. Als hij vindt dat je de oefening niet snel genoeg uitvoert, of je bij de squat dieper door je benen moet zakken roept hij: “more faster!” of “more deeper!” en als er een hele hele hele zware oefening aankomt dan zie je zijn ogen al glinsteren en dan ontstaat er zo’n klein sadistisch glimlachje op z’n gezicht terwijl hij de oefening uitlegt. En vervolgens zegt hij er dan nog achteraan: “20 repetations only”. Echt ontzettend leuk en zwaar die trainingen!

Als laatste nog Henk Jan en Annemarie, een Nederlands stel dat hier lang heeft gezeten, maar binnenkort naar Leuven verhuist. Hen heb ik op het kerstfeestje van de Nederlands Indiase kamer van koophandel leren kennen, dus echt in de eerste week hier. Toen ik laatst bij hen ging eten hebben we nog even het avontuurlijke opgezocht door bij een straattentje Paan te eten. Ik heb even moeten googlen wat het eigenlijk is, maar het komt neer op een betelblad (whatever that may be) met areca noot en blijkbaar soms ook met tabak. Ze gooien er van alles in wat een frisse smaak in de mond moet geven, en je moet er op kauwen en/of doorslikken. Volgens wikipedia wordt het gebruikt ‘for its stimulant and psychoactive effects’, maar ik moet zeggen dat ik het vooral heel erg smerig vond. Desalniettemin bijzonder leuk om te zien hoe het bereid wordt en natuurlijk een stukje Indiase inburgering om gewoon mee te doen en het uit te proberen.

Dit zijn wel zo’n beetje de mensen waar ik zo veel mee rondgehangen heb dat ik denk en hoop die nog eens te zien als ik weer eenmaal terug in het gewone leventje ben.

Verder kan ik met trots mededelen dat ik ein-de-lijk mijn Indiase bankpas heb (sinds vorige week dinsdag, 1.5 week voor vertrek). Dit is ook weer zo’n ontzettend mooi verhaal. Ik betaal hier mijn eigen Ubertjes naar werk, dus daar hoor ik een vergoeding voor te krijgen van Aegon India. Maar ze kunnen dat alleen naar een Indiase bank overmaken, niet naar een Nederlandse, dus is HR vanaf mijn eerste week hier begonnen met een bankrekening voor me openen. Ik kreeg ongeveer 400 documenten onder m’n neus geduwd die ik moest tekenen, en dan zou het goedkomen. Dus ik 400 keer mijn handtekening zetten, in de ijdele hoop dat ik dan een week later een Indiase bankpas zou hebben. Die kreeg ik alleen nog niet, want mijn handtekening was niet 400 keer exact hetzelfde, dus werden niet alle documenten geaccepteerd. Dus moest ik weer 200 keer mijn handtekening zetten, waarvan weer de helft werd afgekeurd. Nadat de mensen van de bank vijf keer waren teruggekomen voor de handtekeningen (maandje later ongeveer), waren eindelijk mijn handtekeningen ok genoeg om een pas te krijgen. Deze bleek uiteindelijk niet geactiveerd te kunnen worden, omdat mijn permanente woon adres (in NL) niet op mijn paspoort stond, en ze een bewijs van mijn permanente woon adres nodig hadden. Mijn uitleg dat je paspoort tien jaar geldig is en dat je in principe in die tien jaar kunt verhuizen dus dat een woonadres op een paspoort mijns inziens niet zoveel zou zeggen, bleek van weinig waarde. Het gaat hier namelijk om de processen, of ze nou nut hebben of niet.

Ok, op zoek naar een oplossing: zou het helpen als ik een brief aan mij geadresseerd van mijn overheid zou downloaden? Daar staat mijn adres op. Nou dat leek ze wel een goed idee. Maar uiteindelijk kon dit ook niet geaccepteerd worden, aangezien er geen stempel van de overheid op zat, dus het kon een vals document zijn. Ik vroeg me hoe ik in godsnaam aan een stempel van de Nederlandse overheid moest komen terwijl ik in India zat, maar ze kwamen zelf met het briljante idee om dan een bankafschrift van mijn online omgeving in NL te downloaden. Leek mij ook top, mits ik dan de bedragen mocht uitwissen, want ik wil in principe niet mijn volledige transacties zomaar met Jan en Alleman delen. Daar gingen ze mee akkoord, totdat ze mijn afschrift in handen kregen. Er was mee geknoeid, omdat er zwarte strepen op zaten, dus ze konden het niet accepteren. Je begrijp, een eindeloos proces, maar uiteindelijk, 1.5 week voordat ik naar huis ga heb ik een Indiase pinpas in handen gekregen met het compensatiegeld voor mijn uber tripjes van afgelopen 3 maanden erop. Hilarisch dit!

Er blijven echt nog dingen waar ik me over verbaas hier in India. Zo waren hier een tijdje geleden verkiezingen op een dinsdag. Nog geen week voor de verkiezingen werd er een mail rondgestuurd naar alle werknemers, waar in stond dat het kantoor vanwege de verkiezingen op dinsdag gesloten zou zijn, dus dat we die dinsdag vrij hadden. Die zaterdag daarentegen werden we dan wel ter compensatie op kantoor verwacht! Ik kon niet stoppen met lachen toen ik dat las, hebben de mensen hier in het weekend geen plannen dan? Tja, dat zoeken ze zelf maar uit. Uiteindelijk ben ik gewoon lekker die dinsdag naar een heel erg rustig kantoor gegaan en heb een hele dag mega veel kunnen doen omdat er geen afleiding was. Die zaterdag ben ik lekker naar de Spa gegaan, waar je voor praktisch gratis heerlijk een facial met massage krijgt, het nog geen halve euro kost om je wenkbrauwen te laten epileren en de kapper mijn haar weer even gefatsoeneerd heeft. Een mega chille zaterdag dus, terwijl mijn collegaatjes op kantoor waren.

In de week van de verkiezingen waren maandag, dinsdag en woensdag dry days (onmogelijk om aan alcohol te komen). Die maandag avond ging ik gezellig eten met Eric, een andere Amerikaan die ik hier heb leren kennen, maar zodra we het restaurant binnen kwamen werden we voordat we gingen zitten 4 keer geïnformeerd dat we geen alcohol konden drinken. Hmmm, goede reputatie hebben die blanken hier, die kunnen geen avond zonder alcohol! Op de menukaart staat hier altijd aangegeven met een groen tekentje dat iets “Veg” is, en met een rood tekentje dat het “Non Veg” is. Toen we een toetje wilde uitkiezen zagen we echter dat de chocolade brownie in de categorie “Non Veg” viel! Na hier een kwartier lang over gelachen te hebben, kwamen we erachten dat “Veg” hier vegan is, dus ook geen eieren. Eric vertelde mij dat hij met z’n vriendengroep een instagram account was begonnen onder de naam “Indian Innovations”, vanwege al dit soort rare dingen die ze tegenkomen. Je snapt dat ik ondertussen fanatiek mee doe aan deze Instagram groep, en elke dag weer zie ik de leukste foto’s voorbij komen over de verbazingwekkende dingen hier in India. Brandweermannen op de fiets, een put die water moet afvoeren maar volledig ondergestroomd is omdat die dicht zit, etc. Goede bron van vermaak dit!

Een tijdje terug zat ik met een Indiër in de Uber (ik doe fanatiek aan Uberpool, omdat ik altijd de leukste gesprekken met wildvreemden in de taxi heb), en deze jongen vroeg mij hoe ik het vond om in India te werken. Dus ik vertelde hem eerlijk hoe lastig ik het soms vond met de cultuurverschillen en de inefficiëntie. Hoe irritant ik het vind dat “I’ll have it by the end of the day” stiekem betekent: “I’ll do it tomorrow when I start up my computer”, en dat ik vaak tussen half 8 en 8 uur begin, maar de rest om 11 uur, dus end of the day wordt vaak morgenmiddag, waardoor ik zelf weer achter op schema kom. En hoe irritant ik het vind dat alles hier korte termijn denken is, maar dat er weinig over constructieve oplossingen voor de lange termijn wordt nagedacht. Deze jongen moest lachen en zei: ken je al het Hindi woord Jugaad? Ik kon met een enorme trots vertellen dat ik dat woord inderdaad al kende, het betekent shortcut. Hij werkte zelf in de filmindustrie en zijn baas had blijkbaar een tijdje in Europa gewerkt. Toen zijn baas terugkwam vertelde hij dat er in Europa iets gebeurd was wat hij echt heel tekenend vond voor de verschillende die we hebben. Hij had daar om een blauwe lamp voor de filmset gevraagd, en even later was er inderdaad iemand met een blauwe lamp aan komen zetten. Vraag je echter in India om een blauwe lamp, komt iemand aanzetten met een normale lamp en blauw crêpe papier. Dit vond ik echt de spijker op z’n kop slaan, want zo is het precies hier! Mooi voorbeeld. Lastig dus het gebrek aan lange termijn denken, maar aan creativiteit geen gebrek!

Toch moet ik zeggen dat ik mega mega mega trots ben op het eindresultaat van mijn project hier. Ik denk dat ik bijzonder gave dingen heb neergezet, en ondanks dat het werken hier echt met enorme ups en downs is gegaan heb ik echt mijn stempel gedrukt (denk ik) op het kantoor hier en daar ben ik blij om. Ik denk dat mijn werktijd hier het beste te omschrijven valt als het rennen van een marathon. In Nederland gaat alles soepel, en loop je nooit echt tegen moeilijke dingen aan, een beetje net zo als een 10 tot 16 kilometer loopje. De ene keer is het zwaarder dan de andere keer, en loop je langzamer of sneller, maar die finish is altijd binnen no time in zicht. Met een marathon daarentegen, kom je die stomme man met de hamer tegen, heb je te maken met krampen en denk je wel meer dan 1 keer: “OMG waar ben ik aan begonnen?” Maar die medaille bij de finish is zo veel meer waard dan al die 10 kilometer loopjes bij elkaar, zo voelt het hier voor mij ook een beetje. Ik moet nog een paar keer mijn eindresultaten presenteren, waar ik ontzettend veel zin in heb, en dan moet ik helaas weer terug naar Nederland (alhoewel ik niet kan wachten Diego weer te zien!!!). Het is hier echt voorbij gevlogen, ik heb ontzettend veel geleerd en ik heb het mega naar m’n zin gehad. Met mijn reis ervaringen rugzakje weer een beetje voller en weer een hoop werkervaring rijker keer ik eind deze week met frisse energie weer naar huis. Ik hoop van harte dat ik nog eens zo’n werk avontuur mag beleven!

Tot snel weer allemaal!!!

Liefs,

Marleen